• prof. Tadeusz Kotarbiński

        • „Chcąc, żeby młodzież była lepsza,

          żeby nie była cyniczna,

          trzeba żeby społeczeństwo zachowywało się tak,

          by je można było słusznie szanować”

                                        prof.  T. Kotarbiński

           

          Urodził się 31 marca 1886 roku w Warszawie.

          Pochodził z rodziny bardzo zasłużonej dla polskiej kultury.

          Ojciec, Miłosz Kotarbiński, był malarzem i kompozytorem, a także dyrektorem Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie;

          Matka -  Ewa z Koskowskich była utalentowaną pianistką, a stryj – Józef Kotarbiński – to jedna z największych postaci teatru polskiego na przełomie XIX i XX wieku.

          Tadeusz Kotarbiński uczęszczał do V Gimnazjum Rządowego w Warszawie z rosyjskim językiem nauczania. W 1905, tuż przed maturą, został relegowany z gimnazjum za udział w głośnym strajku szkolnym.

          Wyjechał do Krakowa, aby studiować jako wolny słuchacz w Uniwersytecie Jagiellońskim – głównie matematykę i fizykę. Dalsze studia okazały się jednak niemożliwe ze względu na brak matury. Kotarbiński wrócił więc do Warszawy i zdał maturę w prywatnym Gimnazjum Chrzanowskiego.

          Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości dwudziestoletni Tadeusz Kotarbiński udał się do Lwowa, aby studiować na tamtejszej politechnice architekturę. Okazało się jednak, że matura w prywatnym gimnazjum nie jest uznawana przez władze austriackie. Ostatecznie Kotarbiński dostał potrzebne świadectwo aż w Estonii. Wrócił do Lwowa i rozpoczął studia filozoficzne w Uniwersytecie Lwowskim. Słuchał też wykładów z logiki i psychologii. Dodatkowo studiował filologię klasyczną. Studia ukończył w 1912 roku uzyskując doktorat. Zaraz po studiach wrócił do Warszawy i rozpoczął pracę jako nauczyciel języków klasycznych w Gimnazjum Mikołaja Reja. 

          W 1918 roku został wykładowcą na Uniwersytecie Warszawskim, a w rok później profesorem nadzwyczajnym filozofii; profesurę zwyczajną uzyskał w 1929 roku – w tym samym został dziekanem Wydziału Humanistycznego.

          Druga wojna światowa nie przerwała działalności wyższych uczelni w Polsce i już na samym początku okupacji powstawały różne instytucje organizujące tajne nauczanie na poziomie średnim i wyższym. Kotarbiński od początku brał udział w działalności Uniwersytetu Warszawskiego.

          W roku 1943 wyjechał  z Warszawy do jednej z miejscowości w okolicach Lublina i tam zaczął pisać "Traktat o dobrej robocie”.

          Do stolicy wrócił w 1944 roku, ale po kilku miesiącach w związku z upadkiem Powstania Warszawskiego został z niej wysiedlony.

          Przeniósł się do Radomia, a tam temperament nauczyciela nie pozwolił mu na bezczynność – Kotarbiński zaczyna uczyć filozofii na konspiracyjnym kursie.

          Koniec wojny oznacza powrót do normalnego życia. Tadeusz Kotarbiński natychmiast rozpoczyna swój wielki udział w odbudowie i reorganizacji szkół wyższych w Polsce. Mieszka w Łodzi, gdzie organizuje uniwersytet, którego jest rektorem w latach 1945 – 1949. Równocześnie dojeżdża  do Warszawy i tu kieruje katedrą filozofii a później logiki. Zmienia też miejsce zamieszkania – wraca na stałe do Warszawy. W 1961 roku przechodzi na emeryturę po 43 latach profesury uniwersyteckiej oraz 50 latach działalności nauczycielskiej.

          Umiera w 1981 roku w Warszawie.

          Życiową pasją Profesora było nauczycielstwo. Już jako nauczyciel gimnazjalny zaskarbił sobie szacunek uczniów. Ale przede wszystkim był nauczycielem akademickim. Sobie i swoim uczniom stawiał wysokie wymagania. Uważał, że nauczyciel ma przekazywać nie tylko wiedzę, ale również kształtować charakter tych, których uczy. Rzetelność, obowiązkowość, służenie swym czasem i wiedzą, tolerancja dla cudzych poglądów, odpowiedzialność – oto cechy, które powinny charakteryzować odpowiedzialnych nauczycieli.


          Profesor Kotarbiński jest nam drogi nie tylko jako uczony, nie tylko jako nauczyciel na polu teorii. Jest nam drogi przez swą wrażliwość na zło i krzywdę, przez żywy stosunek do spraw społecznych, przez swą odwagę wobec siebie i innych, przez głębokie poczucie odpowiedzialności i gotowości brania tej odpowiedzialności na siebie, gdy zajdzie potrzeba ciężkiej decyzji, od której inni woleliby się uchylić. A wreszcie przez swą niepowszednią uczynność i dobroć. Ktokolwiek znalazł się w otoczeniu Profesora, musiał odczuć to promieniowanie moralne, które sprawia, że niepodobna przejść obok niego, aby coś się w człowieku nie zmieniło.

          Równie imponująca jak działalność nauczycielska była działalność publiczna Profesora, przy czym ogrom obowiązków, jaki na siebie zawsze przyjmował, nie przeszkodził mu w wielkiej karierze naukowej.

          Obok pracy naukowej Tadeusz Kotarbiński uprawiał twórczość poetycką Jak wiadomo, Profesor ogłosił trzy tomiki wierszy: „Wesołe smutki” w 1956 roku, „Rytmy i rymy” w 1970 oraz „Wiązanki” w 1973.

          W „Wesołych smutkach” objawił się jako autor epigramatów nasyconych refleksją filozoficzną opartą na obserwacji życia i stosunków międzyludzkich. Niektóre z utworów odznaczają się krytycyzmem w stosunku do negatywnych zjawisk społecznych, inne wyróżniają się humorem, niekiedy mają charakter przesłania do czytelnika, bądź zaleceń określających zasady postępowania.

          Oprócz epigramatów pisywał Profesor wiersze liryczne, elegijne i refleksyjne, poświęcone medytacjom nad życiem i jego przemijaniem.

          Część z nich nawiązuje tematycznie do motywu dzieciństwa i młodości, część wyraża rozmaite stany uczuciowe, przy czym ze szczególną wrażliwością wypowiada się Kotarbiński na temat przyrody, która dostarcza wzruszeń i wzbudza zachwyt poety. Ponadto  poezji Profesora pojawiają się wspomnienia miejsc i ludzi, z którymi był związany. Konfrontacja przeszłości z teraźniejszością, zaduma nad istotą człowieka, którego osobowość zmienia się w czasie, tęsknota za chwilami minionymi oraz za bliskimi, którzy odeszli na zawsze – nadają wierszom ton zwierzeń i medytacji.

          Również aforyzmy Profesora ujawniają ogromne walory literackie, a występują w Jego prozie naukowej i w publicystyce:

          w „Medytacjach o życiu godziwym”,

          „Myślach  o ludziach i ludzkich sprawach”,

          „Drogach dociekań własnych”

          oraz „Aforyzmach i myślach”.

          „Aforyzmy i myśli” obejmują wiele różnorodnych spraw i zjawisk. Powstawały w różnych okresach życia ich autora. Są odbiciem jego naukowych i społecznych zainteresowań. Niektóre z nich dotyczą podstawowych praw ludzkiego życia, inne mówią o sprawach nauki, sztuki i kultury.

            

          "Znakomitym nauczycielem jest dopiero ten,

          kto umie innych nauczyć nawet tego, 

          czego sam nie umie"

           

    • Kontakty

      • Szkoła Podstawowa Nr 362 im. prof. Tadeusza Kotarbińskiego
      • Dyrektor: Małgorzata Zarzycka m.zarzycka@eduwarszawa.pl
      • Sekretariat: tel. (22) 665-14-38 wew. 111 tel. kom. 506 873 128 sekretariat.sp362@eduwarszawa.pl
      • Kierownik administracji tel. (22) 665-14-38 wew. 123 administracja.sp362@eduwarszawa.pl
      • Przedszkole: tel. (22) 665-14-38 wew. 126 tel. kom. 723 244 836 Przedszkole.sp362@eduwarszawa.pl
      • Warszawa 01 - 355, ul. Waleriana Czumy 8 Poland
      • Katarzyna Kobylińska-Jarosz kkobylinska@eduwarszawa.pl
      • Justyna Zalewska jzalewska@eduwarszawa.pl
      • Beata Goszczyńska BGoszczynska@eduwarszawa.pl
    • Logowanie